Auteur: Sonja Markowski
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. Ons eerste kind. Lieve Kalle. Of eigenlijk Kalle Elvis (Elvis was de 'werktitel', maar de naam mocht uiteindelijk blijven). Hij was gezond en gaaf en wij waren een echt gezinnetje. Tot dat enkele dagen later een agressieve bacterie zijn hersenen verwoestte en daarmee ook zijn en ons leven.
Op 17 juni 2023 overleed Kalle aan de gevolgen van de hersenbeschadiging. In de 13,5 jaar van zijn leven heeft hij geen enkele écht gelukkige dag gehad. De epilepsie, de spasmes, problemen met de temperatuurregeling, gedoe met de spijsvertering, de vele medicijnen, het verstoorde dag/nacht-ritme, de incontinentie, de sondevoeding, altijd maar dat slijm in zijn keel, niet kunnen aangeven waar hij pijn heeft, wat hij nodig heeft. Niet kunnen spelen, geen plezier kunnen ervaren. Geen ijsjes, geen spelen op het strand, geen vriendjes, geen stuntfietsen of gamen samen met zijn broertje, geen stoeien met zijn zusje. Geen contact. Geen plannen, geen dromen, geen toekomst.
Wel veel knuffelen, Kalle zo goed mogelijk verzorgen, genieten van de schaarse lachjes (die meestal helaas de aankondiging waren voor een epileptische aanval) en álles proberen om zijn pijn en ongemak weg te nemen. Altijd 'aan', altijd alert op elk geluidje, elke beweging, elk piepje.
Zo graag zou ik me willen vasthouden aan de goede dingen. Wat het ons heeft gebracht, hoe we er sterker uit zijn gekomen, hoe het ons dichter bij elkaar heeft gebracht. Dat we Kalle wél heel veel liefde hebben gegeven en dat hij dat vast ergens heeft gevoeld. Maar ook een jaar later overheersen verdriet, verslagenheid, boosheid, een leegte waarin ik te veel voel.
Soms vraag ik me af of Kalle wel echt heeft bestaan.
Dan kijk ik naar de foto's en weet ik dat hij er toch echt was. Ik aai zijn wang op de foto in de woonkamer en hoop heel hard dat hij het goed heeft, ergens.
Comments