Omarm me

De documentaire “Omarm me”, die de EO in het programma ‘Ik mis je’ uitgezonden heeft, heeft diepe indruk op mij gemaakt. Het is een indrukwekkende en voor mij persoonlijk diep rakende documentaire. 21 Jaar vocht Freek voor een volwaardig leven – tot het niet meer ging.

Ik hoop dat iedereen hem wil zien

Ik vind de docu prachtig en hij komt heel dichtbij. Eigenlijk hoop ik dat iedereen die een mening heeft over wat ik schrijf en geschreven heb, over Bram, over mensen met ZEVMB, en de gezinnen die er omheen staan, deze documentaire zullen zien. Ik hoop dat zij zich beseffen dat ook als je niet zo slim bent als Freek, (of misschien wel juist als je niet zo slim bent als Freek) dat opgesloten zitten in zo’n lijf, verschrikkelijk uitzichtloos kan zijn.

Bram is zeker geen Freek

Wat er wel of niet in Bram omgaat weten we niet. Maar dat er veel in hem omgaat en hij dingen registreert, weten we zeker. Ons werd verteld op het revalidatie terrein van Klimmendaal waar hij getoetst werd voor de vroeghulp, dat we opzoek moesten naar het gouden sleuteltje dat hem zou ontsluiten. Ook zij waren ervan overtuigd dat er meer inzat. Maar zij konden ons niet helpen zoeken. Zonder dat sleuteltje had hij een te laag niveau voor de revalidatie die zij boden.

Op de dagbesteding waar hij naartoe ging was een orthopedagoog betrokken die hem bij binnenkomst al afschreef. Ze wist mij vrij snel te vertellen dat ‘zulke kinderen’ toch in groepen leven in instellingen en het daarom niet uitmaakt wat ze leren of dat ze gillen. Mijn hart brak ter plekke in 1000 stukjes. Ze heeft gelijk gekregen. Ze hebben mensen als Bram in de meeste instellingen nog altijd bar weinig te bieden. In al die jaren van aandacht vragen voor mensen met ZEVMB, is het niet gelukt om mensen (in en aan) de zorg werkelijk voor de kwaliteit van hun leven te interesseren.

Hartverwarmende betrokkenheid

Wat mij gedurende de hele film het meest ontroerd heeft, zijn alle mensen die zich betrokken voelden bij het leven van Freek en hoe ze hem betrokken bij dat van hen zelf. De manier waarop ze hun best deden hem niet uit het oog te verliezen. Die aandacht en aanwezigheid was zo hartverwarmend om te mogen zien. Zijn zusje, zijn neef, hun vrienden, de vanzelfsprekendheid waarmee Freek mee mocht. Hoe er contact met hem werd onderhouden. Dikke tranen rolden er over mijn wangen. Die betrokkenheid en genegenheid van anderen voor Bram, die kennen wij niet. Ondanks dat, voelde Freek zich nog steeds eenzaam en zag hij de enorme uitzichtloosheid die in het verschiet lag. En juist dat is wat ik bij Bram ook zie.

Wij hebben ook ons best gedaan om Bram onderdeel te laten zijn van ons leven en gezin. En dat is hij nog steeds. Maar, eerlijk is eerlijk, hoe groter Bram werd, hoe lastiger dat is geworden. Het is ons niet gelukt de mensen in ons leven te verbinden met Bram en daardoor met zijn en ons leven.

Diep respect

Ik snap dat Freek tegen de rest van zijn leven opzag. De aftakeling, de pijn, de dingen die zijn vrienden nog gingen beleven en hij niet. Ik leef ook mee met zijn ouders, familie en vrienden. Wat zullen ze hem verschrikkelijk missen. De hele documentaire doet me denken aan Bram. Al 26 jaar staat hij aan de zijlijn, als toeschouwer in het leven van anderen, maar hij heeft geen keus en wij mogen die ook niet meer voor hem maken, omdat hij helaas die harde grens van 12 jaar al gepasseerd is….